Evertshuis-Recentie – Waar een klein lokaal theater groot in kan zijn, bleek gisteravond tijdens de indrukwekkende voorstelling Hallo Bandoeng! van Loulou Rhemrev in het Evertshuis. Zonder een moment de aandacht te verliezen nam de actrice haar publiek anderhalf uur mee in haar persoonlijke verhaal en dat van haar Indische familie. Geïnspireerd door de locatie van Radio Kootwijk probeerde ze de puzzelstukjes van haar familiegeschiedenis een voor een op hun plek te leggen, met in de zaal vooral veel mensen die in het verhaal van Loulou zichzelf herkenden. In een groter theater had het intieme verhaal niet tot zijn recht kunnen komen.
Radio Bandoeng
In deze tijd van mobiele telefoontjes en social media is het bijna niet meer voor te stellen dat een radiostation op de Veluwe het enige contact was tussen families in het verre Nederlands-Indië en hun dierbaren in Nederland. Zo begint het verhaal van Loulou met de geschiedenis van haar opa die op vijftienjarige leeftijd door zijn moeder werd uitgezwaaid om hier in Nederland zijn middelbare school en studie af te maken. Geïnspireerd door flarden radiotelefoongesprekken schets Loulou Rhemrev haar verhaal.
Rhemrev is vooral op zoek naar zichzelf en haar Indische roots. Ze noemt zichzelf een twijfel- Indo. Met haar Nederlandse looks groeit ze op in een typische Indische familie. Haar opa is, zoals zij dit zelf noemt, een ‘Pinda’, haar oma een ‘Totok’. Een Hollandse witte vrouw die samen met haar opa, na het afronden van zijn studie geneeskunde, meeging naar het verre Indië. Wanneer Loulou met een sublieme Indisch tongval en de bewegingen van een Gamelan-danseres het verhaal uitbeeldt van een tijgerjacht in de kampong, ontstaat er een feest van herkenning in de zaal. “Precies mijn tante!”.
Het knopje empathie werd uitgezet
Het Indische sprookje wordt ruw verstoord door de tweede oorlog en dat is het moment waar Rhemrev haar toeschouwers moeiteloos meeneemt van vermaak naar emotie. Tegen de achtergrond van de gruwelijke ontberingen in het jappenkamp en de naoorlogse onafhankelijkheidstrijd in Indonesië wordt haarfijn geschetst waarom haar vader als jongetje de oorlog inging als een nieuwsgierig onschuldig kind en er uitkwam als een volwassen die het ‘knopje empathie ’voor de rest van zijn leven heeft uitgezet. ‘Doorgaan, hard werken en vooral er niet over praten’ was het motto van veel Indische mensen die, nadat ze al hun bezittingen hadden moeten verkopen om de overtocht te betalen, eind jaren veertig naar Nederland kwamen. Hier niet welkom, daar ongewenst.
Opnieuw komt de tijger terug in het verhaal. Dit keer als metafoor voor die pijn, het verdriet en onbegrip, waar niet over mag worden gesproken. ‘Hou hem binnen, hou hem getemd!’ is het advies dat deze generatie aan elkaar geeft. Als kind groeit Loulou Rhemrev op in een gezin tegen die achtergrond. Waar haar aangrijpende familiegeschiedenis nadrukkelijk altijd aanwezig is, maar waar nooit over gesproken wordt. Nu haar vader ouder wordt, komen de verhalen. In flarden. Het vormt de basis voor het prachtige toneelstuk Hallo Bandoeng gisteravond in het Evertshuis, waar na afloop aanwezigen hun eigen verhaal, vaak met veel overeenkomsten, openhartig met elkaar deelden.
Meer informatie over de voorstelling Hallo Bandoeng: http://hallobandoeng.nl/
De agenda van het Evertshuis: http://www.evertshuis.nl/
